Мұқағали Мақатаев.Пай! Пай! Пай! Киелі неткен жер! 

Пай! Пай! Пай! Киелі неткен жер! 

Батырлар дүрілдеп өткен жер, 
Тұлпарлар дүбірлеп төккен тер, 
Ғашықтар бір-бірін өпкен жер, 
Сарылып сал-сері кеткен жер. 
Бас иіп, иіскеп топырағын, 
Тағзым жасамай өтпеңдер! 

Мына өлке, мына аймақ, бұл маңда 
Құлшылық етемін тұрғанға, 
Құлшылық етемін құмдарға, 
Тағзым жасаймын қырларға! 
Шүкірлік етемін қашан да 
Осы бір Отанда тұрғанға! 

Жазы бар жалынмен жандырған, 
Қысы бар аязға қардырған. 
Көктемі - балауса, балдырған, 
Ал күзі - алып бір ақ қырман, 
Ақ дәннен ақ нөсер жаудырған, 
Күрең нан жаңа алған тандырдан. 
Көлденең көлбеген көкжиек 
Қыранның қанатын талдырған.

Жұмекен Нәжимеденов. Менің елім!

Көкірегімнің үміті мен тілегі
Күй боп түлеп, күн боп шығып күледі.
Күн астында көк төбелер түледі —
Менің елім, менің елім — гүл елі!

Айтпағым бір ағыл-тегіл сыр еді —
Шежіреңе ол өлең болып кіреді.
Мендегі өнер сен деп өмір сүреді
Менің елім, менің елім — жыр елі!

Қанат қомдап таң атқанда шығыстан
Торғайым бар қыраныңмен бір ұшқан.
Жүрегім бар жүрегіңмен ұғысқан,
Менің елім, менің елім — гүлстан!

* * *

Салқындап саясында самал-көлдің,
бұла өскен баяғыдан балаң менмін.
Сіміре саумалыңды, бұл жолы да,
Сабылып, сағымды өлке, саған келдім.

Тағы да топырағыңда жаңарды ізім,
Сен десем бал-бұл жайнап жанар жүзім.
Бір пейіл,
бір ықылас — қолда бары,
әкелген базарлығым — сол болады.
...Тікенге балтырымды талатып ем,

ал қазір дала барқыт, дала — кілем.
Кетіп ем сол даладан шыбық мініп,
Оралдым бір талаптың қанатымен.
Сырым бар тереңімде көрінбеген,
жырым бар шебер қолмен өрілмеген.
Әйтеуір біреуімін көп балаңның
өзінді елім деген, жерім деген!